2020 թ.-ից առաջ, երբ 26 տարի Արցախը մերն էր և մեր բանակը ապահովում էր նրա անվտանգությունը...

11:08:00 16.11.2025

2020 թ.-ից առաջ, երբ 26 տարի Արցախը մերն էր և մեր բանակը ապահովում էր նրա անվտանգությունը, Հայաստանի քաղաքական դաշտում գործող դավաճան նեոբոլշևիկները տարիների ընթացքում մեզ հաղթանակած դիրքից կամաց-կամաց իջեցնում էին՝ արհեստականորեն բարդացնելով ու երկարացնելով Արցախյան հարցը, մինչև վերջապես տարան խայտառակ պարտության։ Այդ հայադավները վարում էին իրենց «իրատես» ու «պրագմատիկ» դիվանագիտությունը, մինչդեռ մեր թշնամիները Բաքվում զբաղված էին «Ղարաբաղը» հետ վերցնելու «անիրատես» ու «ռոմանտիկ» նպատակները իրականություն դարձնելու գործով։ Մենք նրանց ծաղրում էինք ու «ոչխար» ասում, բայց իրականում մենք էինք մեզ ծաղրածուի և ոչխարի պես պահում, քանի որ հաղթած պետություն լինելով՝ բանակցում էինք այնպես, կարծես պարտված լինեինք։ Իսկ հիմա Հայաստանի նույն նեոբոլշևիկները շարունակում են իրենց «իրատես» ու «պրագմատիկ» հակահայկական քաղաքականությունը, մինչդեռ Ադրբեջանը շարունակում է «երազել» ու «ֆանատիզմով» տառապել՝ խոսելով և աշխատելով ամբողջ Հայաստանի Հանրապետությունը «Արևմտյան Ադրբեջան» վերածելու ուղղությամբ։

Հուսով եմ՝ հիմա ավելի պարզ է, որ «իրատեսությունը» և «պրագմատիզմը» շատ հաճախ վախկոտության և դավաճանության հոմանիշներ են։ Պատմությունը ցույց տվեց եւ շարունակում է ցույց տալ, որ այս անգութ աշխարհում հաղթում են տեսլական, ուժ և անկոտրում կամք ունեցող «խենթերը», ոչ թե փոքրոգի «իրատես» ու «պրագմատիկ» թուլամորթները։ Երեսունմեկ տարի առաջ Արցախը ազատագրած ազատամարտիկները՝ գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար, շատ լավ էին դա հասկանում։ Այդ է պատճառը, որ նրանք պատրաստ էին մինչև վերջ կռվել մի թշնամու դեմ, որը թվապես ու նյութապես ավելի մեծ ռեսուրսներ ուներ, քանի որ գիտեին՝ միայն անզիջող ռազմիկի մտածելակերպը կարող է թշնամու դիակների վրայով անցնել և հաղթանակ կերտել։ Շատերը այդ օրերին նրանց «արկածախնդիր» էին համարում, քանի որ համարձակվել էին դուրս գալ ոչ միայն Բաքվի, այլև Մոսկվայի դեմ, բայց նրանք ամեն դեպքում թքած ունեին ուրիշների կարծիքների վրա: 

Մեր ժողովրդի ճնշող մեծամասնությունն այսօր կրում է ստրկամիտ ու պարտվողական մտածելակերպ, որովհետև երեք տասնամյակ դավաճանները հատուկ ներարկել են այդ թույնը մեր մեջ։ Սակայն պետք է հիշենք մեր ազատամարտիկներին և որդեգրենք նրանց մտածելակերպն ու մոտեցումը, եթե ցանկանում ենք հաղթահարել գալիք մարտահրավերները և մեր անկախ պետականությունը փրկել վերջնական կործանումից։ Արցախը ազատագրելու իրենց պայքարում նրանք, բնականաբար, չէին մտածում «փոխզիջումների» ու «իրատես դիվանագիտության» մասին։ Նրանք մտածում էին, թե ինչպես շարունակեն ջախջախել թշնամուն և անդադար առաջ գնալ։ Այդ «երազող», «խենթ», «ռոմանտիկ» ու «ֆանատիկ» ազատամարտիկները համոզված էին, որ յուրաքանչյուր գյուղ ու դիրք ազատագրելով՝ մեկ քայլ առաջ են մոտենում Մեծ Հայքի երազանքի իրականացմանը։

Մեր շարժումը նոր բան չի ասում. մենք ուզում ենք մեր ազատամարտիկների մտածելակերպը նորից կյանքի կոչել քաղաքական պայքարում, որովհետև այս օրհասական օրերին դա ոչ միայն անհրաժեշտություն է, այլև պարտականություն՝ նրանց կիսատ թողած գործը ավարտին հասցնելու համար։ Մենք քարոզում ենք այն, ինչ կքարոզեին նրանք, եթե այսօր ողջ ու առողջ լինեին, քանզի հաղթանակի ու խաղաղության այլ ճանապարհ պարզապես չկա։

Եվ որպեսզի տեսնեք այսօրվա քաղաքական մարնավաճառների և նահատակված ազատամարտիկների մտածելակերպերի տարբերությունը, հիշեք Արցախյան ազատամարտի հերոս Աշոտ «Բեկոր» Ղուլյանին և նրա անմահ խոսքերը. «Արցախը լոկ սկիզբն է, վերջը պիտի լինի Արևմտյան Հայաստանը...»