02:00:00 30.04.2023
Հաճախ ենք լսում տարբեր հայրենակիցներից, ովքեր ասում են, որ մեր հայ ազգը այլևս «իրավունք չունի ապրելու» և «ոչ մի հույս չկա», քանի որ դեգրեդացումը հասել է իր գագաթնակետին։ Ասում են օրինակ, որ «էս ինչ տեսակ ազգ ա, որ հեղափոխություն չի անում այսքան հողեր կորցնելուց հետո», և շարունակում են ասել՝ «եթե գազի կամ տրանսպորտի թանկացում լիներ միանգամից փողոցները կհեղեղեին»։
Խնդիրը նրանում է, որ այնպես են ասում, կարծես թե միայն հայ ազգն է այդ վիճակին։ Այն ինչ փաստը այն է, որ այդ դեգրեդացումը բոլոր արիական ազգերի մեջ զարգացել է 1945թ-ից ի վեր։ Կարող ենք վերցնել ներկա Ֆրանսիայի օրինակ. մի միջուկային հզոր պետություն, որը արդեն ջհուդների պատճառով 50 տարուց ավել տարբեր ոչ-սպիտակ երկրներից ներգաղթյալներ է ընդունել իր երկիր։ Այդ սև, արաբ, պակիստանցի և այլ տեսակ ոչ-սպիտակ ներգաղթյալները այնքան բռնություններ, բռնաբարություններ, գողություններ ու հազար տեսակ այլ հանցագործություններ են կատարել Ֆրանսիայում տասնամյակներ շարունակ, որ իրենց երկրում արդեն կան հազարավոր մղձավանջային գետոներ։
Սակայն սպիտակ ֆրանսիացիների կողմից երբեք մասայական ցույցեր չեն եղել այդ ներգաղթյալների և առհասարակ այդ ազգակործան երևույթի դեմ, որը իրենց երկիրը տանում է վերջնական կործանման։ Վիճակագրությունը ցույց է տալիս, որ եթե այս ուժգնությամբ շարունակվի սպիտակները փոքրամասնություն կլինեն հենց իրենց երկրներում մինչ 2045թ, և այդ փաստը հատկապես վերաբերվում է Ֆրանսիայի նման արևմտյան երկրներին։ Բայց ինչպես տեսնում ենք, դրա դեմ ցույցեր անելու փոխարեն ցույցեր են անում այն հիմար պատճառի համար, որ թոշակ ստանալու տարիքը երեք տարով բարձրացվել է։ Նապալեոն ծնող երկիրը չի պայքարում այն երևույթի դեմ, որը ներսից ոչնչացնում է իր ազգաբնակչությունը, բայց արդեն շաբաթներ առաջ վայնասուն բարձրացրին, ինչ է թե պետությունը իրենց գրպանին կպավ։ Հասկացե՛ք, որ այս դեգրեդացումը համատարած է ողջ արիական աշխարհում, քանի որ մեր քաղաքկրթությունը վարակված է նույն հիվանդություններով, որոնց ակունքներում են հենց սատանայի որդիներն են։ Մենք մենակ չենք։
Subscribe and receive news to your email address.