02:00:00 28.06.2021
Պատերազմի
արդեն երկրորդ շաբաթը, պահեստազորից շատերը սկսել էին բողոքել, որ
հերթափոխ չի լինում մեզ մոտ, և առհասարակ նման բողոքները սկսել էին շատանալ
ու կրքերը բորբոքվել: Ոմանք այնքան էին խառնվել իրար, որ ասում էին մյուս
անգամ էլ չեն գալու սահման, և միայն զենք կվերցնեն երբ թուրքը հասնի իրենց
գյուղ կամ քաղաք: Այդ ժամանակ հիշում էի Նժդեհի քարոզները հենց այսպիսի
գավառական հայրենասիրության դեմ, որը դարեր շարունակ մեր պետականության
վախճան պատճառներից մեկն է միշտ եղել: Նման անհեթեթ մտքեր արտահայտողները
չեն գիտակցում, որ իրենց տունը չի սկսում իրենց օջախից 10 կամ 100 մետր
հեռու, այլ հենց Հայրենիքի յուրաքանչյուր սահմանային դիրքից: Սա այն
կարևորագույն գաղափարներից է, որ պիտի ամեն հայի մեջ արմատավորվի ի ծմե,
եթե ցանկանում ենք որևէ հնարովորություն ունենալ գոյատևել այս դաժան
տարածաշրջանում: Մի զինվոր էլ կար, որ ասում էր «փոշմանել է» գալու համար,
իսկ երբ հարցրի թե ինչու, նա ասաց, որ «եկել եմ օգնել, ոչ թե հոգնել»: Ահա
ևս մի մեծ զավեշտ, որը մեր կործանման պատճառն է դարձել:
Առավել քան
երբևէ պետք է արձանագրենք հետևյալ ճշմարտությունը. չենք կարող օգնել առանց
հոգնելու, աշխատել առանց քրտնելու, հաջողության հասնել առանց զոհաբերելու,
ազատագրել առանց արյուն թափելու, հաղթել առանց նվիրվելու, և վերջապես՝ Արևի
պես փայլել առանց դրա նման վառվելու: #Martakert #11Նոյեմբերի2020թ
Subscribe and receive news to your email address.